Christoph Bernhard

Jego edukacja muzyczna miała miejsce w Gdańsku, gdzie kształcił się pod okiem takich nauczycieli jak Paul Siefert oraz Christoph Werner. Zaledwie osiem lat po rozpoczęciu nauki, w 1648 roku, Bernhard został członkiem kapeli dworskiej w Dreźnie jako śpiewak. To tutaj nawiązał bliską relację z wybitnym kompozytorem tamtych czasów, Heinrichem Schützem, którego wpływ na jego twórczość był nie do przecenienia.

W 1650 roku Bernhard wyruszył na roczny wyjazd do Włoch, gdzie miał okazję poznać Giacomo Carissimiego, kapelmistrza rzymskiego Collegium Germanicum. Po powrocie do Drezna, w 1655 roku, Bernhard objął stanowisko wicekapelmistrza, które sprawował aż do 1664 roku. W międzyczasie, w 1656 roku, udał się w drugą podróż do Włoch, tym razem na dziewięć miesięcy, co zaowocowało nowymi inspiracjami muzycznymi.

W 1664 roku Bernhard zostaje dyrektorem muzycznym i kantorem w Szkole św. Jana (Johannisschule) w Hamburgu. W 1674 roku wraca do Drezna, gdzie ponownie pełni funkcję wicekapelmistrza oraz nauczyciela muzyki księcia na dworze drezdeńskim. W 1680 roku został mianowany głównym kapelmistrzem kapeli dworskiej, co potwierdza jego uznanie w środowisku muzycznym.

Twórczość Bernharda zaliczana jest do stylistyki szkoły Heinricha Schütza. Podobnie jak jego mistrz, głównie koncentrował się na komponowaniu muzyki kościelnej, zwłaszcza motetów. Oprócz tego był autorem traktatów dotyczących teorii muzyki oraz sztuki śpiewu. Jego dziewięciogłosowy motet żałobny zatytułowany Gott sei mir gnädig, napisany na pogrzeb Johann Rista, do dziś znajduje się w zbiorach Biblioteki Kościoła św. Elżbiety we Wrocławiu. Jego prace zostały również ujęte w wydaniach płytowych, takich jak CD Harmonologia – Muzyka w dawnym Wrocławiu, zarejestrowane przez Concerto palatino pod dyrekcją Jana Tomasza Adamusa.