Joanna Nowicka

Joanna jest córką Antoniego i Heleny, z domu Stefańskiej. Już w szkole podstawowej zainteresowała się łucznictwem, a jej talent szybko dostrzegł trener Stanisław Stuligłowa, który stał się jej mentorem. W ciągu swojej kariery występowała w lokalnych klubach, takich jak Kotwica Kołobrzeg oraz Mewa Kołobrzeg. W 1983 roku ukończyła Szkołę Zawodową Kucharstwa i Garmażerii w Kołobrzegu, co zaowocowało jej zawodem kucharki.

Przez wiele lat Joanna była czołową postacią w polskim łucznictwie, zdobywając siedem indywidualnych tytułów mistrzyni Polski w latach 1987-1989 oraz 1991, 1992, 1995 i 1997. Oprócz sukcesów krajowych, osiągnęła również znaczące wyniki na arenie międzynarodowej. Jej debiut olimpijski miał miejsce w Seulu w 1988 roku, gdzie zajęła indywidualnie 16. miejsce, a wraz z drużyną, w składzie Joanna Helbin i Beata Iwanek-Rozwód, uplasowała się na 10. miejscu.

Na kolejnych igrzyskach olimpijskich w Barcelonie w 1992 roku zajęła indywidualnie 10. miejsce, a w drużynie, w składzie Iwona Okrzesik-Kotajny oraz Edyta Korotkin-Adamowska, drużynowo 16. W 1996 roku, razem z drużyną, w składzie Nowicka, Katarzyna Klata oraz Iwona Dzięcioł, zdobyła upragniony brązowy medal olimpijski, a indywidualnie ukończyła rywalizację na 11. miejscu. Jej ostatnie występy na Igrzyskach miały miejsce w Sydney, gdzie zajęła 8. lokatę w rywalizacji indywidualnej, a drużynowo 11. pozycję, reprezentując Polskę z Agatą Bulwą i Anną Łęcką-Dobrowolską.

W 1996 roku Joanna została odznaczona przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Srebrnym Krzyżem Zasługi za swoje wybitne osiągnięcia sportowe, co podkreśla jej wkład w rozwój łucznictwa w Polsce.

Joanna Nowicka jest mężatką, jej mężem jest Piotr, a córka Aleksandra przyszła na świat w 1993 roku. Po zakończeniu kariery sportowej Joanna postanowiła zająć się szkoleniem młodzieży oraz osiedliła się ponownie w rodzinnym Kołobrzegu, gdzie dzieli się swoją pasją i doświadczeniem z młodymi adeptami łucznictwa.